Zimbabwe, Mana Pools: waar de wildernis je aankijkt

Sommige plekken dwingen je om stil te worden. Niet omdat iemand je dat vraagt, maar omdat alles om je heen dat van je verlangt. Mana Pools, in het noorden van Zimbabwe aan de oever van de machtige Zambezi-rivier, is zo’n plek. Het is ruig, onaangetast en verrassend eerlijk. Alsof de natuur je uitnodigt of uitdaagt om echt aanwezig te zijn. Ook leuk om te combineren met een reis naar Botswana, die reisadviseur Groeten Titia graag voor je regelt!

Een plek vol geheimen

Ik wist niet precies wat ik kon verwachten. De naam ‘Mana Pools’ had ik wel eens horen vallen in gesprekken tussen safari-liefhebbers. Altijd met een bepaalde glinstering in hun ogen, alsof ze over een geheime plek spraken. En dat is het ook een beetje. Je mag hier te voet de bush in. Met je benen op de grond en je hart in je keel. Want ja, hier loop je zomaar een olifant tegen het lijf. Letterlijk.

Oog in oog met een olifant

De dag begint vroeg. Niet uit plichtsbesef, maar omdat je daar wakker wordt van het geluid van brullende leeuwen in de verte en het geritsel van iets dat iets té groot klinkt om een vogel te zijn. Samen met je gids trek je te voet het park in. Geen jeep, geen motorgeronk. Alleen voetstappen in het zand en de wind die zachtjes door de bomen fluistert.

En dan ineens staat daar een olifant. Rechtop onder een boom, zijn slurf uitgestrekt om bij de bovenste takken te komen. Het typische beeld van Mana Pools. Het is duidelijk: hier gelden zijn regels. Je voelt je klein, maar niet onbeduidend. Meer onderdeel van iets groters, iets wilds, iets echts.

Wat Mana Pools zo bijzonder maakt, is die openheid en de dichte bossen in eenzelfde regio. De vlaktes die zich uitstrekken tot aan de rivier, waar de zon de aarde goud kleurt en waar elke schaduw iets kan verbergen. De bossen met bomen waar het licht romantiek probeert te scheppen in het harde leven van moeder natuur. Nijlpaarden liggen als gladde stenen in de Zambezi, krokodillen zonnen met open bekken en de bomen lijken herinneringen vast te houden van elke olifant, elke buffel, elke ontmoeting die daar ooit is geweest. ’s Avonds, komt het kamp waar je verblijft tot leven. Niet met mensen, maar met geluid. Hyena’s lachen in de verte. Een luipaard roept ergens vlakbij. En jij zit daar, met een simpele stoel, een kampvuur, en een glas in je hand, te luisteren. Niet pratend, maar luisterend. Omdat alles wat je zegt, minder belangrijk is dan wat de natuur te vertellen heeft.

Ik, Groeten Titia, help je graag bij het boeken van jouw droomreis.